zweer molle

Alle inhoud van wordt gecontroleerd door medische journalisten.

Ulcus molle (ulcus, Latijn = zweer; molle = zacht) is een van de seksueel overdraagbare aandoeningen. De seksueel overdraagbare aandoening is relatief zeldzaam in Europa, maar kan door toeristen worden binnengebracht. Synoniemen voor ulcus molle zijn de termen zachte chancre of chancroid. Lees hoe u de ziekte kunt herkennen en hoe u zich ertegen kunt beschermen.

ICD-codes voor deze ziekte: ICD-codes zijn internationaal erkende codes voor medische diagnoses. Ze staan ​​bijvoorbeeld in doktersbrieven of op attesten van arbeidsongeschiktheid. A57

Ulcus molle: beschrijving

Ulcus molle behoort tot een groep ziekten die voornamelijk worden overgedragen via onbeschermde geslachtsgemeenschap. Artsen spreken ook van seksueel overdraagbare aandoeningen, of kortweg soa's - ze worden in de volksmond seksueel overdraagbare aandoeningen genoemd. SOA's omvatten bijvoorbeeld syfilis (harde kans), gonorroe, beter bekend als "gonorroe", genitale herpes en HIV.

De zachte kans lijkt qua uiterlijk op de harde kans, maar het verloop van de ziekte en de veroorzakers zijn totaal anders. Het is daarom belangrijk dat de twee ziekten van elkaar worden onderscheiden.

Ulcus molle komt vooral voor in de landen Zuid-Amerika, Zuidoost-Azië en Afrika. Af en toe kunnen echter ook in westerse geïndustrialiseerde landen infecties met de bacteriële ziekteverwekker worden waargenomen. Mannen hebben ongeveer tien keer meer kans om door de ziekte te worden getroffen dan vrouwen. Niet alle vrouwen merken de infectie echter op, terwijl mannen meestal typische symptomen ervaren. De meest voor de hand liggende tekenen van ziekte zijn genitale ulcera. De ulcus molle geneest niet vanzelf, maar is goed te behandelen met antibiotica.

Ulcus molle: symptomen

De ulcus molle veroorzaakt nogal karakteristieke symptomen. De eerste tekenen van de ziekte verschijnen ongeveer twee tot tien dagen na seksueel contact met een geïnfecteerde partner. Aanvankelijk vormen zich kleine, roodachtige papels, die vervolgens in blaasjes veranderen. Zo'n blaasje wordt uiteindelijk een zweer. Deze is omgeven door een rode, iets verhoogde zoom. In het midden van de zweer bevindt zich een kleine grijsachtig geelachtig gekleurde put. In het begin zijn de zweren slechts enkele millimeters in diameter. Als er geen behandeling is, kunnen ze echter groter worden tot een diameter van maximaal twee centimeter naarmate de ziekte vordert.

De zweer voelt zacht aan (vandaar de Latijnse term molle = zacht) en veroorzaakt pijn. Bij mannen komen zweren van de ulcus molle meestal voor aan de binnenkant van de voorhuid, aan de rand van de eikel en op het ligament van de voorhuid. De huidveranderingen op de eikel, penisschacht of schaamheuvel komen iets minder vaak voor.

Bij vrouwen verschijnen de zweren voornamelijk op de grote en kleine schaamlippen, evenals in het gebied rond de urethrale opening. De typische veranderingen treden ook op in de inwendige geslachtsorganen zoals het vaginale slijmvlies en de baarmoederhals. Omdat ze meestal geen pijn in deze gebieden veroorzaken, merken de getroffen vrouwen de infectie meestal niet op. De verzwering van de huid kan ook dienen als toegangspoort voor andere ziekteverwekkers. De zachte kans kan dus de weg vrijmaken voor infecties met hiv, herpes genitalis of syfilis.

Afhankelijk van de seksuele praktijk kunnen de zweren van de zachte chancre in zeldzame gevallen ook op het mondslijmvlies of in het anale gebied verschijnen.

Als de ulcus molle niet wordt behandeld, zal de infectie toenemen. De bacteriën kunnen zich dan verspreiden langs de nabijgelegen lymfekanalen en daar ontstekingen veroorzaken (ulcus molle lymphangitis). Bij mannen kan dit merkbaar zijn in de vorm van kleine abcessen ter grootte van een kersenpit in het gebied van de penisbasis. De ziekteverwekkers bereiken de inguinale lymfeklieren ongeveer één tot twee weken na de eerste tekenen van de ziekte. Deze zijn dan pijnlijk gezwollen en ook hier kunnen abcessen ontstaan, die de dokter Ulcus-molle-Bubo noemt. In extreme gevallen breekt zo'n abces open en loopt de pus naar buiten.

Ulcus molle: oorzaken en risicofactoren

De veroorzaker van ulcus molle is de bacterie Haemophilus ducreyi. De infectie vindt bijna altijd plaats door onbeschermde geslachtsgemeenschap, dat wil zeggen wanneer er geen condooms worden gebruikt tijdens de seks. Door direct huidcontact kunnen de bacteriën dan de huid of het slijmvlies van de geslachtsdelen binnendringen via de kleinste verwondingen die meestal onzichtbaar zijn voor het blote oog. In tegenstelling tot besneden mannen komt de seksueel overdraagbare aandoening vaker voor bij mannen met een geconserveerde voorhuid. Daarom wordt de aanwezigheid van de voorhuid beschouwd als een risicofactor voor infectie met de ulcus molle. Ontoereikende hygiënische omstandigheden en ontoereikende medische zorg in de gebieden waar de zachte chancre wordt verspreid, spelen een belangrijke rol bij de verspreiding van de ziekte. Bovendien stimuleren prostitutie en sekstoerisme de ziekteverwekker om andere delen van de wereld binnen te dringen.

Ulcus molle: onderzoeken en diagnose

De uiterlijk zichtbare veranderingen aan de huid en slijmvliezen in ulcus molle zijn vergelijkbaar met andere seksueel overdraagbare aandoeningen zoals syfilis of genitale herpes. Het is belangrijk om deze van elkaar te onderscheiden bij het diagnosticeren van ulcus molle. De arts - meestal een specialist in huid- en geslachtsziekten - informeert eerst in een uitgebreid gesprek hoe lang de symptomen al bestaan ​​en hoe ze tot uiting komen. Informatie over seksuele gewoonten is ook nuttig voor de arts - bijvoorbeeld als de betrokkene onbeschermde geslachtsgemeenschap heeft gehad met partners van wie de gezondheidstoestand onzeker is.

Daarna volgt het lichamelijk onderzoek. De arts kijkt naar de uitwendige geslachtsorganen en palpeert de lymfeklieren in de liesstreek. Bij onbesneden mannen besteedt hij speciale aandacht aan het gebied onder de voorhuid. Bij vrouwen stelt een gynaecoloog vaak de diagnose ulcus molle. Naast het buitenste genitale gebied onderzoekt hij ook de binnenkant van de vagina en de baarmoederhals. Als hier de typische verzwering van de huid optreedt, neemt hij een monster van de aangetaste gebieden met een wattenstaafje (uitstrijkje). Het monster wordt vervolgens in het laboratorium onderzocht op bacteriën. Als het laboratorium de ziekteverwekker Haemophilus ducreyi kan detecteren, is de diagnose ulcus molle gesteld.

De ulcus molle kan ook de toegangspoort zijn voor andere seksueel overdraagbare aandoeningen. In de meeste gevallen zal de arts daarom nader onderzoek laten doen om bijkomende infecties uit te sluiten, bijvoorbeeld met syfilis, herpes simplex-virussen of hiv.

Ulcus molle: therapie

Therapie voor ulcus molle is relatief eenvoudig en meestal vrij eenvoudig. De ziekteverwekker, Haemophilus ducreyi, is meestal goed te bestrijden met een antibioticum. Het favoriete medicijn is het antibioticum ceftriaxon, dat de arts eenmaal in de spieren injecteert. Als alternatief zijn antibiotica zoals azithromycine, ciprofloxacine of erytromycine verkrijgbaar in tabletvorm. De ziekteverwekker is echter vaker resistent tegen oudere antibiotica. Als zich in de loop van de infectie een lymfeklierabces heeft gevormd, moet de arts dit mogelijk operatief openen om de pus af te voeren. Om een ​​nieuwe infectie te voorkomen, moet de betreffende partner in ieder geval behandeld worden. Het is ook raadzaam om af te zien van seksueel contact totdat de ulcus molle volledig is genezen.

Ulcus molle: preventie

Het is relatief eenvoudig om jezelf te beschermen tegen geslachtsziekten zoals ulcus molle. Gebruik altijd condooms als je seks hebt met mensen van wie je niet zeker bent. Gebruik de condooms consequent, dat wil zeggen vóór het begin van het eerste seksuele contact, totdat het voorbij is en voor elke seksuele praktijk. Als blijkt dat u besmet bent, moet u uw partner of iemand anders met wie u de afgelopen weken seks heeft gehad, hiervan op de hoogte stellen.

Ulcus molle: ziekteverloop en prognose

De ulcus molle heeft meestal een goede prognose, omdat de behandeling meestal relatief eenvoudig is. Zonder therapie kan de ziekte echter vorderen en zijn complicaties zoals lymfeklierabcessen mogelijk. Daarnaast lopen onbehandelde mensen het risico andere seksuele partners te besmetten. Een bestaande infectie met Haemophilus ducreyi verhoogt ook het risico op het oplopen van andere seksueel overdraagbare aandoeningen zoals HIV.

Tags:  gpp tijdschrift eetpatroon